Satori in Mechelen

Liefste Luisa,

Ik vergat mijn sleutelbos in huis en kon daarom niet 
gaan werken. Samen met jou zat ik in het kleine buurtspeeltuintje van onze straat waar we toen woonden. Ik overdacht wat me te doen stond en besloot je met de bus naar de crèche te brengen. Daar kon je spelen, eten, drinken en slapen. Dat laatste kon ik je niet bieden en had je toen nog erg veel nodig. Jij vond de busrit erg leuk en ook voor mij was het een doorprikking van het dagdagelijkse ritueel. Ondertussen had ik mijn werk reeds verwittigd en kon op legale manier de maatschappij een dag ontvluchten.

Toen ik afscheid van je had genomen, liep ik met een schuldgevoel door het centrum van Mechelen. Al zittend aan de oevers van de Dijle, ter hoogte van de Haverwerf, onderzocht ik dit gevoel. 


Door een speling van karma (oorzaak en gevolg) had ik mijn sleutelbos vergeten. Hierdoor kon ik mijn huis of wagen niet meer betreden. Dit voorval belette me te gaan werken en mijn plicht te vervullen. Noodgedwongen had ik daarom een dag vrijaf moeten vragen. Ik voelde me nutteloos omdat ik niet voor jou kon zorgen. Had ik toegang tot mijn auto en huis, kon ik samen met jou van deze dag genieten. Maar het besef kwam dat ik dan gewoon was gaan werken.

Kort samengevat kwam het hier op neer. Ik kon niet gaan werken, had een dag verlof genomen die ik een andere keer beter kon gebruiken en kon deze niet met jou doorbrengen. Ik zou meer werk hebben op mijn werk en me later moeten verantwoorden.

Plots voelde ik me echter niet langer nutteloos ten opzichte van de maatschappij. Ik voelde me hulpeloos tegenover de schepping, de zogenaamde wereld der verschijningen. Het was niet ik die de touwtjes in handen had, maar de kracht van het universum die alles bepaalde. Samen met de maatschappij der mensen maakte ik daar slechts een minuscuul onderdeel van uit. Ik voelde me klein en bescheiden op deze planeet. En plotseling ook vrij. Jij zou goed verzorgd worden zonder mij, mijn werk zou blijven draaien zonder mij. Een onverwachte vakantiedag zonder plannen had zich aangeboden.

Ik viel terug op mijn basisbehoeften. Eten, drinken, rusten, waarnemen, … Je lot in de gebeurtenissen van de dag leggen. Wandelend door de zonnige straten van een Mechelse lentemorgen zag ik het zonlicht reflecteren op het water van de Dijle. Een rivier die er al was voor ze zo werd genoemd. Ik kwam voorbij mooie statige bruggen en overhangende bomen die ruisten op het ritme van de wind. In de verte schitterde het koepelvormige silhouet van de Hanswijkkerk als in een droom. 

Ik voelde me (be)vrij(d) en gelukkig en ging mee op de golf van het leven. Een leven dat altijd zou blijven bestaan met of zonder mij. Het zou blijven evolueren en reïncarneren. Zijn was eindeloos en bezat geen vorm. Wat ik die morgen voelde was eindeloze liefde en begrip voor ALLES. Het deed me mezelf en de gecreëerde maatschappij banaal vinden. “Ik” was veel groter dan “dat”. In het treinstation van Mechelen nam ik een gratis krant. Langs de oevers van de Leuvense Vaart liep ik voorbij de afgesloten voetgangersbrug richting Vrijbroekpark. Daar genoot ik op een zonnig grasveld van puur zijn zonder zorgen. Ik leefde.

P.S.: Later die dag las ik in de leeszaal van de Mechelse bibliotheek: 

        Satori in Paris