We zaten op een verweerd muurtje naast de spoorwegrails in Letojanni en rookten dromerig onze sigaretten. Dwarrelend steeg de rook richting de azuurblauwe lucht. Het was rond het middaguur en aan de overkant van de straat zagen we opgewonden pratende tienerjongens -en meisjes uit de plaatselijke school lopen. De stilte die er voorheen heerste, werd finaal weggevaagd wanneer een goederentrein denderend achter ons voorbij raasde richting Messina. Dan werd alles als vanouds en keerde de rust weer in het slaperige kuststadje.
We wandelden langs de spoorlijn en kwamen uit op de verlaten strandboulevard die zich over de baai uitstrekte. Het was oktober en de toeristen waren reeds lang vertrokken. Onze enige getuigen waren de palmbomen die meekeken over de weidse zee terwijl hun bladeren ritselden op het ritme van de wind. De middagzon scheen onverbiddelijk en deed de zee fonkelen in licht.
Iets verder op het strand zat een jongeman in kleermakershouding te tokkelen op zijn gitaar. We hoorden het monotone ruisen van de golven en keken naar de branding. Beiden voelden we de sereniteit die van deze plaats uitging en leken we dit moment voor eeuwig te willen bewaren. De middag kabbelde rustig voort terwijl we Letojanni verlieten en via de slingerende kustweg terugkeerden naar Camping Paradise.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten