 |
| Regionale Beeldbank Mechelen |
Hij
had nooit in tijdreizen geloofd. Toch dwaalden zijn gedachten
tegenwoordig meermaals af naar een niet zo ver verleden. Wanneer hij ’s
avonds na een lange dag werken moe en uitgeblust in bed neerzeeg en de
ogen sloot, vormde er zich steeds hetzelfde beeld op zijn netvlies. In
een mistige waas zag hij dan als op een oude prentkaart het restaurant
waar hij de meeste van zijn jeugdjaren had doorgebracht. Hij wist zich
hiermee geen raad en de voorbije jaren flitsten op ongestructureerde
wijze aan hem voorbij. Vaak werd hij enkele uren later badend in het
zweet wakker en kon hij zich niet meer herinneren wie hij was of hoe hij
hier terechtkwam.
Op één van deze nachten besloot hij met behulp van zijn gedachten het restaurant behoedzaam te naderen. Hij kwam zo dichtbij dat hij zichzelf weerspiegeld zag in de blinkende vitrineramen. Het gekke was dat hij er jonger uitzag dan hij in werkelijkheid was. Hij voelde zijn hart sneller slaan. Als in een film gleed zijn hand naar de deurklink en in één vlotte beweging opende de deur. Wit licht scheen naar buiten en hij hoorde het prettige geroezemoes van een restaurant op het drukst van de dag. Vol vertrouwen stapte hij de eetgelegenheid binnen die de laatste jaren als ‘Onder den toren’ bekend stond.
Op één van deze nachten besloot hij met behulp van zijn gedachten het restaurant behoedzaam te naderen. Hij kwam zo dichtbij dat hij zichzelf weerspiegeld zag in de blinkende vitrineramen. Het gekke was dat hij er jonger uitzag dan hij in werkelijkheid was. Hij voelde zijn hart sneller slaan. Als in een film gleed zijn hand naar de deurklink en in één vlotte beweging opende de deur. Wit licht scheen naar buiten en hij hoorde het prettige geroezemoes van een restaurant op het drukst van de dag. Vol vertrouwen stapte hij de eetgelegenheid binnen die de laatste jaren als ‘Onder den toren’ bekend stond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten